Âli İmrân 106’da anlatılan yüzleri kararanların Hadîd 16’ya göre zikirsizlikten kalplerinin kasiyet bağlamış olduklarını söyleyebilir miyiz?

3/ÂLİ İMRÂN-106: Yevme tebyaddu vucûhun ve tesveddu vucûh(vucûhun), fe emmellezînesveddet vucûhuhum e kefertum ba’de îmânikum fe zûkûl azâbe bimâ kuntum tekfurûn(tekfurûne).

O gün (bazı) yüzler ağaracak ve (bazı) yüzler kararacak. O zaman yüzleri kararan kimselere: “Îmânınızdan sonra siz inkâr mı ettiniz? Öyleyse inkâr etmiş olmanızdan dolayı azabı tadın” (denir).

57/HADÎD-16: E lem ye’ni lillezîne âmenû en tahşea kulûbuhum li zikrillâhi ve mâ nezele minel hakkı ve lâ yekûnû kellezîne ûtûl kitâbe min kablu fe tâle aleyhimul emedu fe kaset kulûbuhum, ve kesîrun minhum fâsikûn(fâsikûne).

Allah’ın zikri ile ve Hakk’tan inen şeyle (Allah’ın nurları ile), âmenû olanların (Allah’a ulaşmayı dileyenlerin) kalplerinin huşû duyma zamanı gelmedi mi? Kendilerine daha önce kitap verilip de böylece üzerinden uzun zaman geçince, artık (zikri unuttukları için) kalpleri katılaşan kimseler gibi olmasınlar. Onlardan çoğu fasıklardır.

Hayır, o yetmez. Bu insanlar Allah’a ulaşmayı diledikten sonra, Allah'a ulaşmışlar. Zikirlerini artırmışlar. Ama sonra şeytan onları (tagut; insan ve cin şeytanlar) Allah'ın yolundan men etmeyi başarmış. Bu da o kişilerin neticede Allah'ın zikrini azaltmaları söz konusu oluyor. Zikirsizlikten dolayı kalpleri kasiyet bağlıyor, zikirleri azaldığı için. Ama böyle bir dizaynda asıl sebep onların, Allah'a olan tevekküllerini sağlayamamaları (tevekkülden yoksun oluşları).

Allah'ın ruhlarını Allah'a ulaştırdıktan sonra fizik vücutlarını da Allah'a teslim etmesinde de kendisine yardım edeceğine dair gerekli îmânı besleyememeleri. Bunun neticesinde uzun süre belki aynı seviyede kaldıktan sonra adım adım aşağıya doğru düşmeleri, düştükçe de kalpleri kasiyet bağlayacaktır. Öyleyse söylenebilir zikirsizlikleri sebebiyle, zikirlerini ihmâl ettikleri için, aşağı seviyelere düşürdükleri için kalpleri kasiyet bağlamıştır.