Tevhide ulaşmamızda Haşr Suresinin 9. âyet-i kerimesinde belirtilen davranış biçiminin önemini açıklar mısınız?

Haşr Suresinin 9. âyet-i kerimesi:

59/HAŞR-9: Vellezîne tebevveud dâre vel îmâne min kablihim yuhıbbûne men hâcera ileyhim ve lâ yecidûne fî sudûrihim hâceten mimmâ ûtû ve yu’sirûne alâ enfusihim ve lev kâne bihim hasâsatun, ve men yûka şuhha nefsihî fe ulâike humul muflihûn(muflihûne).

Ve onlardan önce (Medine’yi) yurt edinmiş olup kalplerinde îmân yerleşmiş olanlar, kendilerine hicret eden kimseleri severler. Ve onlara verilenlerden (dağıtılan ganimetlerden) dolayı, kendileri onlara muhtaç olsa bile, gönüllerinde bir hacet (kaygı, haset) bulunmaz. Ve onları kendi nefslerine tercih ederler (üstün tutarlar). Ve kim nefsini cimrilikten korursa, o taktirde işte onlar, onlar felâha (kurtuluşa) erenlerdir.

“Onlardan önce orada (Medine’de yerleşmiş olan) îmânlı kimseler, onlara hicret edenleri severler.” (Medine’de olması gerekmiyor, biz ilâve ediyoruz bunu.) Onlardan önce yerleşmiş olanlar; bunlar yardımcılar, ensar. “Onlara verilenlerden dolayı (yani dağıtılan ganimetler sebebiyle) onların gönüllerinde (göğüslerinde) bir haset bulamazsın. Ve onların ihtiyaçları olsa bile, onları (yani göç edenleri) kendi nefslerinden (kendilerinden) önde tutarlar. Ve kim nefsini cimrilikten korursa, o takdirde işte onlar, felâha (kurtuluşa) erenlerdir.” Kim nefsini şehvetten korursa onlar, felâha, kurtuluşa erenlerdir. İşte felâha erenler; kıskançlık olmayanlar, ellerindekini kendi ihtiyaçları varken bile dîn kardeşine, Allah yolunda olan diğer kardeşlerine verebilenlerdir.

Öyleyse bu davranış biçimi varsa, orada tevhid oluşmuştur. Tevhid, beraberlik ve fedakârlıkla yürür. Ne zaman hepimiz elimizdekini bizde varken kardeşimizde yoksa, kardeşimize vermek ile mükellef sayıyor isek; işte o zaman geçerli olur.