Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in şefaat etmeyeceğini söylüyorsunuz, bu konuyu açıklar mısınız?
Anasayfa » Ana Sayfa » Şefaat » Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in şefaat etmeyeceğini söylüyorsunuz, bu konuyu açıklar mısınız?
Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in şefaat etmeyeceğini söylüyorsunuz, bu konuyu açıklar mısınız?
Sevgili kardeşlerim, biz Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in şefaat etmeyeceğini hiçbir zaman söylemedik. Şefaat etmiştir. Sahâbe sağken sahâbenin hayatlarında, sahâbe hayattayken onlara şefaat etmiştir. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e Allahû Tealâ şefaat etmek yetkisini vermiştir. Ve sahâbeye Peygamber Efendimiz (S.A.V), şefaat etmiştir.
İşte Nisâ Suresinin 64. âyet-i kerimesi bunu belirtiyor, diyor ki:
“Habîbim! O nefslerine zulmedenler (sahâbe) sana geldikleri zaman ve senin önünde tövbe ederek Allah’tan günahlarını affetmesini istedikleri zaman, eğer sen de onlar için onların günahlarının af edilmesini bizden dilersen; Allahû Tealâ’nın her iki talebi de kabul ettiğini göreceksin.”
Yani sahâbenin talebi üzerine sahâbenin günahlarını af edecek. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in talebi üzerine sahâbenin günahlarını bir defa daha af edecek yani onların günahlarını sevaba çevirecek.
Bu günahların sevaba çevrilmesi işlemi, sahâbenin sağlığında gerçekleşmiştir. Peygamber Efendimiz (S.A.V), kıyâmet günü şefaat etmeyecektir. Kıyâmet günü Allahû Tealâ şefaat yetkisini hiç kimseye vermediğini söylüyor. Hâlbuki herkes diyor ki: “Ben Allah’a inanıyorum, ben mü’minim.” Bir defa Allah’a inanan mü’min olamaz; Allah’a inanmak yetmez. Allah’a inandıktan başka, mü’min olabilmek için kişinin Allah’a ulaşmayı dilemesi lâzım. Yoksa mü’min olamaz. Kıyâmet günü Allahû Tealâ kimseye şefaat etmeyecektir. Peygamber Efendimiz (S.A.V) vasıtasıyla hiç kimseye şefaat edilmeyecektir; biz onu söyledik. Yoksa Peygamber Efendimiz (S.A.V), hayatında iken sahâbeye şefaat etmiştir. Birçok Kur’ân-ı Kerim âyet-i kerimesi arka arkaya, “Kıyâmet günü hiç kimsenin şefaati hiç kimseye fayda vermez.” diyor. Allahû Tealâ defaatle söylüyor.
İşte Nisâ Suresinin 64. âyet-i kerimesi bunu belirtiyor, diyor ki:
4/NİSÂ-64: Ve mâ erselnâ min resûlin illâ li yutâa bi iznillâh(iznillâhi). Ve lev ennehum iz zalemû enfusehum câûke festagferûllâhe vestagfera lehumur resûlu le vecedûllâhe tevvâben rahîmâ(rahîmen).
Ve Biz, (hiç) bir resûlü, Allah’ın izniyle kendilerine itaat edilmesinden başka birşey için göndermedik. Ve onlar nefslerine zulmettikleri zaman, eğer sana gelselerdi, böylece Allah’tan mağfiret dileselerdi ve Resûl de onlar için mağfiret dileseydi, mutlaka Allah’ı, (iki tarafın da) tövbelerini (onların tövbesini ve Resûl’ün mağfiret talebini) kabul eden ve rahmet edici olarak bulurlardı. “Habîbim! O nefslerine zulmedenler (sahâbe) sana geldikleri zaman ve senin önünde tövbe ederek Allah’tan günahlarını affetmesini istedikleri zaman, eğer sen de onlar için onların günahlarının af edilmesini bizden dilersen; Allahû Tealâ’nın her iki talebi de kabul ettiğini göreceksin.”
Yani sahâbenin talebi üzerine sahâbenin günahlarını af edecek. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in talebi üzerine sahâbenin günahlarını bir defa daha af edecek yani onların günahlarını sevaba çevirecek.
Bu günahların sevaba çevrilmesi işlemi, sahâbenin sağlığında gerçekleşmiştir. Peygamber Efendimiz (S.A.V), kıyâmet günü şefaat etmeyecektir. Kıyâmet günü Allahû Tealâ şefaat yetkisini hiç kimseye vermediğini söylüyor. Hâlbuki herkes diyor ki: “Ben Allah’a inanıyorum, ben mü’minim.” Bir defa Allah’a inanan mü’min olamaz; Allah’a inanmak yetmez. Allah’a inandıktan başka, mü’min olabilmek için kişinin Allah’a ulaşmayı dilemesi lâzım. Yoksa mü’min olamaz. Kıyâmet günü Allahû Tealâ kimseye şefaat etmeyecektir. Peygamber Efendimiz (S.A.V) vasıtasıyla hiç kimseye şefaat edilmeyecektir; biz onu söyledik. Yoksa Peygamber Efendimiz (S.A.V), hayatında iken sahâbeye şefaat etmiştir. Birçok Kur’ân-ı Kerim âyet-i kerimesi arka arkaya, “Kıyâmet günü hiç kimsenin şefaati hiç kimseye fayda vermez.” diyor. Allahû Tealâ defaatle söylüyor.
