Bende bir takım manevî hâller var mı?

Selâmun aleykum! (Ve aleykum selâm ve rahmetullâhi ve berekâtuhu.) Ben Adnan Menderes Üniversitesi Sosyal Bilgiler Öğretmenliği 1. sınıf öğrencisiyim. Yozgatlıyım. Hocam! Kendimi çok sıkıntılı hissediyorum. Kendi kendimi anlayamıyorum. Bu halden kurtulmak istiyorum. Hocam! İmam hatip lisesi mezunuyum. Kendimi sınıfta, okulda çok huzursuz ve yalnız hissediyorum. Hocam! İyi gördüğüm insanlardan kötülük görmem beni insanlardan soğuttu.

Öyleyse işte şu anda konferanstasınız. Bizim kardeşlerimizle tanışın. Toplantılara iştirak edin. O zaman mutluluğu onlarla beraber yaşamaya başladığınızı hissedeceksiniz. Tâbî olmak, hiç kimseye zorla kabul ettirilen bir olay değildir. İçinizden gelirse tâbiiyetinizi de gerçekleştirirsiniz. Gelmeyebilir ama siz o toplantılardaki sohbetler sebebiyle Allah'a ulaşmayı dilerseniz, zaten Allah'ın cennetine mutlaka gidersiniz. Ve Allahû Tealâ mutlaka sizi mürşidinize ulaştırır.  

“Hocam! İyi gördüğüm insanlardan kötülük görmem beni insanlardan soğuttu.” Bütün insanlar eşit değildir yavrum! Bir kısım insanlar, göründükleri gibi çıkmazlar, kötülük ederler. Ama bir kısım insanlar onlar gibi değildir. Onlardan hep iyilik göreceksin. Hanım kardeşlerimizin toplantılarına iştirak ettiğin zaman ne demek istediğimi göreceksin yavrum! Mutluluğu orada, onların mutluluğunu görünce tadacaksın inşaallah.

“Güvenim azaldı. Hocam bende bir takım manevî haller mi bilmiyorum ama bu halimi anlayamıyorum.”

Sizdeki bir takım manevî haller var mı, diye mi soruyorsunuz? Bir insanda manevî hallerin olabilmesi için;

1- O kişinin Allah'a ulaşmayı dilemesi lâzım
2- Mürşidine ulaşması, tâbî olması lâzım.
3- Ruhunu da vechini de nefsini de Allah'a teslim etmesi lâzım ki; kalp gözü açılsın, kalp kulağı açılsın, manevî haller başlasın.

“Tasavvuf konferansınıza katılıyorum ve sizi ilk kez gördüm. Hocam! Çok teşekkür ederim. Allah razı olsun.”

Biz teşekkür ederiz. Hoş geldin.