Acaba mürşidi bulduğumuzda, illâ da dergâh hayatı yaşamamız mı gerek?

Es selâmu aleykum ve rahmetullâhi ve berekâtuhu! Sizi çok seviyorum. Ne olur dua ediniz de ben de ölmeden önce, ruhumu Allah'a ulaştırabileyim. Mürşidimi görebileyim. Ailem bana izin vermiyor. Yanlış yola girmemden korkuyorlar. Herkes bana; “Bu kafayı yemiş, delirmiş.” diyorlar. Ama ben onları hiç takmıyorum. Sorum da şu yönde: Acaba mürşidi bulduğumuzda, illâ da dergâh hayatı yaşamamız mı gerek? (Hayır, yaşamanız gerek değil.) Çünkü ailem, böyle bir şeye izin vermez.

Dergâha gitmeniz de başka hususlar da onların bilmedikleri şeyler. Siz dîninizi kendi şartlarınızda rahatça yaşayabilirsiniz. Sadece Allah'a ulaşmayı dileyeceksiniz. “Aslında onları hiç takmıyorum.” Yani kafama onların söylediklerini takmıyorum anlamına alıyorum. Yoksa “Ben onları takmıyorum.” sözü, annenize babanıza karşı bir hakaret olur. Böyle bir şeyi sizden beklemeyiz. Onlarla konuşursunuz, gerekirse bizimle karşılaştırırsınız. Biz onlara Kur'ân-ı Kerim’i izah ederiz. Onlar da mutlaka anlayacaklardır, Allahû Tealâ’nın söylediklerini.

Sizin içinde söz konusu olan şey; kalbinizden bir dua. Allah'a ulaşmayı dilediğinizi ya da ermiş evliya olmak istediğinizi, Allah'a ermiş olan bir evliya olmak istediğinizi, Allah'a kalbinizden bir dilekle belirteceksiniz. Eğer belirtmiş olsaydınız, zaten şimdiye kadar çoktan mürşidinizi bulmuştunuz. Çünkü belirtirseniz, Allahû Tealâ mutlaka size yardıma başlar. Ve mutlaka sizin seveceğiniz bir mürşide sizi ulaştırır.