Fetih Suresinin 29. âyet-i kerimesi ile Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesi arasında bir ilişki var mıdır?

Anasayfa » Ana Sayfa » Kur’ân-ı Kerim'deki Temel Emirler » Fetih Suresinin 29. âyet-i kerimesi ile Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesi arasında bir ilişki var mıdır?
share on facebook  tweet  share on google  print  

Fetih Suresinin 29. âyet-i kerimesi ile Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesi arasında bir ilişki var mıdır?

48/FETİH-29: Muhammedun resûlullâh(resûlullâhi), vellezîne meahû eşiddâu alâl kuffâri ruhamâu beynehum terâhum rukkean succeden yebtegûne fadlen minallâhi ve rıdvânen sîmâhum fî vucûhihim min eseris sucûd(sucûdi), zâlike meseluhum fît tevrât(tevrâti), ve meseluhum fîl incîl(incîli), ke zer’in ahrace şat’ehu fe âzerehu festagleza festevâ alâ sûkıhî yu’cibuz zurrâa, li yagîza bihimul kuffâr(kuffâra), vaadallâhullezîne âmenû ve amilûs sâlihâti minhum magfiraten ve ecren azîmâ(azîmen).
Allah’ın Resûl’ü Hz. Muhammed (S.A.V) ve O’nunla beraber olanlar, kâfirlere karşı çok şiddetli; kendi aralarında çok merhametlidirler. Onları rükû ederken, secde ederken ve Allah’dan fazl ve rıza isterken görürsün. Onların alâmetleri yüzlerindeki secde izleridir. İşte bunlar, onların Tevrat’taki ve İncil’deki vasıflarıdır. Filizini çıkaran sonra onu kuvvetlendiren, böylece kalınlaşan, sonunda gövdesi üzerinde yükselen, çiftçilerin hoşuna giden ekin gibidir. Onlarla kâfirleri öfkelendirmek içindir. Ve Allah, onlardan âmenû olanlara (Allah’a ulaşmayı dileyenlere) ve salih amel (nefs tezkiyesi) yapanlara mağfiret ve büyük ecir vaadetti.


Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesi:

2/BAKARA-136: Kûlû âmennâ billâhi ve mâ unzile ileynâ ve mâ unzile ilâ ibrâhîme ve ismâîle ve ishâka ve ya’kûbe vel esbâtı ve mâ ûtiye mûsâ ve îsâ ve mâ ûtiyen nebiyyûne min rabbihim, lâ nuferriku beyne ehadin minhum ve nahnu lehu muslimûn(muslimûne).
Deyin ki: “Biz Allah’a, bize indirilenlere, İbrâhîm (as.)’a, İsmail (as.)’a, İshak (as.)’a, Yâkub (as.) ve torunlarına indirilenlere, Musa (as.) ve İsa (as.)’ya verilenlere ve (diğer) nebîlere, Rab’leri tarafından verilenlere (sahife, kitap ve vahiylere) îmân ettik. Onların arasından hiçbirini ayırmayız (fark gözetmeyiz). Ve biz, O’na teslim olanlarız.”


Deyin ki: “Biz Allah’a, bize indirilenlere, İbrâhîm’e İsmail’e, İshak’a, Yâkub ve torunlarına indirilenlere, Musa ve İsa’ya verilenlere ve (diğer) nebîlere, Rab’leri (tarafı)ndan verilenlere (sahife, kitap ve vahiylere) îmân ettik. Onların arasında hiçbir ayırım yapmayız (fark gözetmeyiz). zaten biz, O’na teslim olanlarız.”

kûlû âmennâ billâhi: Deyin ki: "Biz Allah’a îmân ettik".
ve mâ unzile ileynâ: Ve bize indirilen şeye îmân ettik.
ve mâ unzile ilâ ibrâhîme: Hz. İbrâhîm’e indirilene.
ve ismâîle: Ve İsmail’e indirilene.
ve ishâka: Ve İshak’a indirilene.
ve ya’kûbe vel esbâtı: ve Yâkub’a ve Yâkub’un torunlarına.
ve mâ ûtiye mûsâ: ve Musa’ya verilene
ve îsâ: Ve Hz. İsa’ya verilene
ve mâ ûtiyen nebiyyûne: Ve diğer nebîlere.
min rabbihim: Rab’leri tarafından verilenlere îmân ettik.
lâ nuferriku beyne ehadin minhum: Onların arasında fark gözetmeyiz. 
ve nahnu lehu muslimûn(muslimûne): Muhakkak ki biz Allah’a teslim olanlarız.

Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesinde sahâbenin teslimi küllî ile teslim olduğu açıklık kazanıyor.
Burada “Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesi arasında bir ilişki var mıdır?”, diye soruyor Serdar. Fetih 29. sahâbenin dışarıdan görünüşünü veriyor ve Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesi de, o Fetih 29'un sonunda geçen: “Onlardan âmenû olup nefsi ıslâh edici amel işleyenlere”, diye işaret ettiği gerçekten sahâbe olanlar.

Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in çevresinde olanlar, O’na gerçekten tâbî olanlarla tâbî olmuş görünenler olarak; sahâbe ve münafıklar olarak ikiye ayrılıyor. Hepsi tövbe etmişler; ama sahâbe ihsanla tövbe etmiş, Allah’a ulaşmayı dileyerek tövbe etmiş. Allah’a ulaşmakla da kalmamışlar irşad makamına kadar yükselmişler ve o yükselenler Bakara Suresinin 136. âyet-i kerimesinde:

“Muhakkak ki biz, O’na teslim olanlarız, Allah’a teslim olanlarız.” Bu teslimi küllî ile teslimi gösteriyor.

Fetih 29'da sonunda, Allah’ın hedef gösterdiği ve vaadettiği, o büyük mükâfat, ecren azîm’in sahâbeye verildiğini ifade ediyor. Bakara 136'nın bütünüyle, Fetih Suresinin 29'un sonu birbiriyle bir ilişkiyi ifade ediyor.

Benzer konular