Lokmân 12 ile Bakara 269 arasında bir ilişki var mıdır?

Lokmân 12:  

Ve andolsun ki Lokman’a hikmet verdik ki, Allah’a şükretsin. Ve kim şükrederse, o taktirde sadece kendi nefsi için şükreder. Ve kim küfrederse (inkâr ederse), o taktirde muhakkak ki Allah; Gani’dir (kimsenin şükrüne ihtiyacı yoktur), Hâmid’dir (hamdedilen).


ve lekad âteynâ lukmânel hikmete: Andolsun ki Biz Lokman’a hikmet verdik.
enişkur lillâh(lillâhi): Allah'a şükretsin diye.
ve men yeşkur fe innemâ yeşkuru li nefsih(nefsihî): Kim şükrederse o artık kendi nefsi için (kendi lehine) şükreder.
ve men kefere: Kim de inkâr ederse.
fe innellâhe ganiyyun hamîd(hamîdun): Allah hiçbirşeye (hiçkimseye) muhtaç olmayandır.”

 

İşte gene şükür ile küfür. Burada Allahû Tealâ “ve men yeşkur, ve men kefere.” diyor. “Kim şükrederse, kim küfrederse.”

Bakara 269. âyet-i kerimesi:

(Allah) hikmeti dilediğine verir. Kime hikmet verilmişse böylece ona çok hayır verilmiştir. Ve ulûl elbabtan başkası tezekkür edemez.


yu’til hikmete men yeşâu: Allah hikmeti dilediğine verir.
ve men yu’tel hikmete fe kad ûtiye hayran kesîrâ(kesîren): Kime hikmet verilmişse ona büyük hayır verilmiştir.
ve mâ yezzekkeru illâ ulûl elbâb(elbâbi): Bunu da ancak ulûl’elbab tezekkür edebilir diyor.

Öyleyse hikmetin dilediğine verilmesi ve kendisine hayır verilmesi Lokman 12 ile Bakara 269 arasında bir ilişkiyi ifade ediyor.

Kime? “Lokman’a hikmet verdik.” diyor. Şükredenlerin o seviyesine ulaştırmış (hikmet seviyesine ulaştırmış).

Aşağıda da: “Kime hikmet verilmişse ona hayır verilmiştir.” diyor.

Allah razı olsun.