Kişi kendi kendine zikir yaparak nefsini tezkiye edebilir mi?
Kişi kendi kendine zikir yaparak nefsini tezkiye edebilir mi?
Sevgili Efendimiz! Ellerinizden hürmetle ve hasretle öperim. (Biz de muhabbetle gözlerinizden öperiz.)
Efendim! Kişi kendi kendine zikir yaparak nefsini tezkiye edebilir mi?
Eğer Allah’a ulaşmayı dilememişse, edemez. Madde-1. O, hiç edemez. Ama Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişi, mürşidine ulaşmadan da kalbine Allahû Tealâ’nın bir kapı açması söz konusu olacaktır. Bu noktadan itibaren mürşidine ulaştığı noktaya kadar kişi zikir yaparsa, nefsinin kalbine sadece %2 rahmet nuru girebilir. Ama onun ötesi gerçekleşmez. Bunun ötesi nerede gerçekleşir? Ne zaman o kişi mürşidine tâbî olur da devrin imamının ruhu başının üzerine gelirse ve Allahû Tealâ o kişinin kalbinin içine îmânı yazarsa, işte o zaman o kişi zikir yaptığında, îmân kelimesinin manyetik çekim alanı kalbe gelen nurlardan rahmet, fazl ve salâvattan, fazılları kendine çekmeye başlar. Bu fazıllar, o kişinin nefsinin kalbine yerleşir. Ve kişinin nefsinin kalbine yerleşen fazıllar, o kişinin her geçen gün nefsinin afetlerini temizleyerek kalbi işgal etmeye başlarlar.
İlk %7 nur birikimi Nefs-i Emmare’dir. Ruh, 1. gök katına yükselir. 2. defa %7 fazl birikimi Nefs-i Levvame’dir. Ruh, 2. gök katına yükselir. 3., 4., 5., 6., 7. katlara yükselmesi, hep daha çok, daha çok, daha çok zikirle sağlanır. Ve de neticede ruh, Allah’a ulaşır. Allah’ın Zat’ında yok olur. Allah buraya kadarını garanti eder.
Öyleyse kişi mürşidine ulaşmadan zikir yaparsa, kendi kendine zikir yaparsa, asla nefsini tezkiye edemez. Eğer Allah’a ulaşmayı dilerse sadece %2 nura sahip olabilir, mürşidine ulaşmadan evvel. Asıl nefs tezkiyesi, Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişinin, mürşidine ulaşıp tâbiiyeti noktasında gerçekleşir. İki tane temel şart: Kalbe îmân yazılması ve devrin imamının ruhunun o kişinin başının üzerine gelmesi, o noktada tahakkuk eder.
Efendim! Kişi kendi kendine zikir yaparak nefsini tezkiye edebilir mi?
Eğer Allah’a ulaşmayı dilememişse, edemez. Madde-1. O, hiç edemez. Ama Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişi, mürşidine ulaşmadan da kalbine Allahû Tealâ’nın bir kapı açması söz konusu olacaktır. Bu noktadan itibaren mürşidine ulaştığı noktaya kadar kişi zikir yaparsa, nefsinin kalbine sadece %2 rahmet nuru girebilir. Ama onun ötesi gerçekleşmez. Bunun ötesi nerede gerçekleşir? Ne zaman o kişi mürşidine tâbî olur da devrin imamının ruhu başının üzerine gelirse ve Allahû Tealâ o kişinin kalbinin içine îmânı yazarsa, işte o zaman o kişi zikir yaptığında, îmân kelimesinin manyetik çekim alanı kalbe gelen nurlardan rahmet, fazl ve salâvattan, fazılları kendine çekmeye başlar. Bu fazıllar, o kişinin nefsinin kalbine yerleşir. Ve kişinin nefsinin kalbine yerleşen fazıllar, o kişinin her geçen gün nefsinin afetlerini temizleyerek kalbi işgal etmeye başlarlar.
İlk %7 nur birikimi Nefs-i Emmare’dir. Ruh, 1. gök katına yükselir. 2. defa %7 fazl birikimi Nefs-i Levvame’dir. Ruh, 2. gök katına yükselir. 3., 4., 5., 6., 7. katlara yükselmesi, hep daha çok, daha çok, daha çok zikirle sağlanır. Ve de neticede ruh, Allah’a ulaşır. Allah’ın Zat’ında yok olur. Allah buraya kadarını garanti eder.
Öyleyse kişi mürşidine ulaşmadan zikir yaparsa, kendi kendine zikir yaparsa, asla nefsini tezkiye edemez. Eğer Allah’a ulaşmayı dilerse sadece %2 nura sahip olabilir, mürşidine ulaşmadan evvel. Asıl nefs tezkiyesi, Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişinin, mürşidine ulaşıp tâbiiyeti noktasında gerçekleşir. İki tane temel şart: Kalbe îmân yazılması ve devrin imamının ruhunun o kişinin başının üzerine gelmesi, o noktada tahakkuk eder.
