Peygamber Efendimiz (S.A.V) zamanında da acaba tâbiiyet var mıydı?

Olmaz mı? Onun zamanında tâbiiyet bütün boyutlarıyla çalışıyordu. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e herkes tâbî oldu. Tâbî oldukları için tasavvufu yaşadılar, İslâm’ı yaşadılar. Gerçekten Allahû Tealâ’nın dizaynı açık ve kesin olarak onlar tarafından yaşandı.

Tâbiiyet asıldır. Mürşide tâbî olmadıkça kişinin ermiş evliya olması mümkün değildir. Çünkü ruh vücuttan ayrılıp da Allah’a kendi kendine geri dönemez. Mutlaka o kişinin Allah’tan mürşidini sorması, Allah’ın kendisine gösterdiği mürşide ulaşması, tâbî olması ve ruhunun vücudundan ayrılmasıyla hedefe ulaşması mümkündür. Çünkü böyle bir davranış biçimi kişinin Allah’tan mürşidini sorması (1), Allah’ın kendisine gösterdiği mürşidi arayıp bulması ve ona ulaşması ve tâbî olması ki; bu tâbiiyetin neticesinde mutlaka o kişinin ruhu vücudunu terk edecek ve Allah’a doğru yola çıkan, yolda olan kafilelerden birine mutlaka karışacaktır. İltihak edecektir ve o kafileyle beraber o kafilenin içinde o da Allah’a ulaşacaktır.

Bütün insanlar için kapılar ardına kadar açık sevgili kardeşlerim! Her devrede mutlaka mürşidler olacak, mutlaka Allah’ın cereyanı onlardan alınacak ve insanların ruhu Allah’a doğru yola çıkarak sonunda mutlaka Allah’a ulaşacaklar.

Allah razı olsun.