Âli İmrân 107’de anlatan yüzleri beyaz olanların, Zumer 22’ye göre Allah'tan bir nur üzere olduklarını söyleyebilir miyiz?

Amma, yüzleri ağarmış olanlar ise, artık Allah’ın rahmeti içindedirler. Onlar, onun (o rahmetin) içinde ebedî kalacak olanlardır.


Kalbin nuru, yüzün beyazlığı ile birbirine yakın ilişkili 2 tane husustur. Yüzün; beyaz insan, esmer insan olayı değil bu. Esmer insanların da yüzünde beyazlığı fark edebilirsiniz. O bir sulh ve sükûn hâlidir. Yüzlerinde hissedilir, gözlerinde hissedilir. Bir nur vardır onların üzerinde.

Zumer 22’ye bakıyoruz:

Allah kimin göğsünü İslâm için (Allah’a teslim için) yarmışsa artık o, Rabbinden bir nur üzere olur, değil mi? Allah’ın zikrinden kalpleri kasiyet bağlayanların vay haline! İşte onlar, apaçık dalâlet içindedirler.


“Allah’ın göğsünü İslâm’a açtığı yani teslim olmaya açtığı (teslim olmak için yardığı, şerh etmek: yarmak, açmak demek.) Ve Rabbinden bir nur üzere olan kişi…”

Yani göğsünden kalbine yol açılmış. Kişi ondan sonra zikir yapmış. Kalbine Allah'ın nurları ulaşmış. Ve kalbine yerleşmiş. Ancak göğsü yarıldıktan sonra kalbe nur girebiliyor.

“Ve kalbi kasiyet bağlamış yani kararmış ve sertleşmiş kişi gibi midir? Vay onlara ki kalpleri kasiyet bağlamıştır. Zikir sebebiyle zikir yapmadıkları için yani dalâlet içindedirler.”

Allah'ın zikrinden kalpleri kararmıştır, zikirsizlikten. Allahû Tealâ burada kalp durumundan bahsediyor. Kalbi aklanan; Allah'ın nuruyla dolan kişinin yüzünde de görülebilen bir beyazlık söz konusu olur. Bu renk beyazlığı değildir, mânâ beyazlığıdır. Kişi zenci de olabilir ama beyazlığı hissedersiniz. Allah'ın nurudur.